Οι Εμπειρίες μου Κοντά στον Άγιο Πορφύριο
Δεν είναι εύκολο για κάποιον να σκιαγραφήσει την αγιότητα του Παπούλη. Ακόμη κι εγώ που σας διηγούμαι όλα αυτά, δεν μπορώ να τα περιγράψω τόσο καλά, διότι δεν είχα καταλάβει σωστά αυτά που είδαν τα χωμάτινα μάτια μου και όσα λίγα άκουσαν τα χοϊκά αυτιά μου. Με την ελάχιστη πίστη που έχω, πιστεύω πως ο Γέροντας Πορφύριος είναι ένας μεγάλος Άγιος, γλυκύτατος και αγαπημένος προστάτης για εμένα και αναρίθμητους άλλους.
Αυτός ο Γέροντας ο ταπεινός, ο σκυφτός, ο καθαρός, ο λαμπρός και αστραφτερός, ο γλυκύτατος, ο γρήγορος, ο εξυπηρετικός, ο ενεργητικός, ο αγαπημένος όλων των ανθρώπων. Αυτός ο Άγιος που κρυβόταν ανάμεσα στους αμαρτωλούς των Αθηνών. Μέσα στο πυκνό σκοτεινό δάσος της αμαρτίας, ήταν ένα λαμπερό διαμάντι. Παρότι κυκλοφορούσε μέσα στα πνευματικά καυσαέρια των ανθρώπων, έλαμπε και θα λάμπει μέσα στον Παράδεισο. Καθώς έλεγε πολλές φορές, «να με φωνάζετε κι εγώ θα φτάνω αμέσως δίπλα σας», ας φωνάξουμε μέσα από την καρδιά μας τον μεγάλο Άγιο του Θεού, τον Άγιο Πορφύριο, ο καθένας μας ξεχωριστά για τον εαυτό του, για τα παιδιά μας, τους γνωστούς μας, για όλο τον κόσμο και να είμαστε σίγουροι πώς ο Άγιος της αγάπης θα κάνει τις κατά Θεόν επιθυμίες μας πραγματικότητα. Διότι οι Άγιοι ανταποκρίνονται σε όλους όσοι με πίστη τους καλούν. Και ανταποκρίνονται σε όλους ταυτόχρονα. (...) (Από τον πρόλογο του συγγραφέα)