Φιλόθεος ,γραφίδα 1
Στην πνευματικά άνυδρη εποχή μας και στους δυσχειμέρους καιρούς που ζούμε, αλλά και μέσα στην πνευματική σύγχυση και αποστασία και άρνηση του λόγου του Θεού και των εντολών Του, το Πνεύμα το Άγιον δεν αφήνει τον λαό του απαρηγόρητο και απαράκλητο, κατά τον αψευδή λόγο του Κυρίου μας περί της συνεχούς φροντίδας και επιστασίας της αγίας Του Εκκλησίας.
Η πάνσοφος πρόνοια του Θεού μερίμνησε για την ορθή πορεία και την οικοδομή του σώματος της εκκλησίας, δίνοντας ανθρώπους αγίους, εναρέτους άνδρες για να ποιμάνουν και οδηγήσουν στην βασιλεία Του τους πνευματικά διψώντας και επιποθούντας την σωτηρία των.
Ένας τέτοιος ποιμένας, σεπτός ιερέας, ακόλουθος του Κυρίου μας, χαρισματούχος κήρυκας του ευαγγελίου, απαράμιλλος εξομολόγος και πνευματικός πατήρ υπήρξε ο όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος, ηγούμενος της κολλυβαδικής ιεράς μονής Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας, της νήσου Πάρου.
Μελετώντας τα συγγράμματά του και ιδιαίτερα την ανέκδοτη επιστολογραφία του, η οποία φυλάσσεται στην ιερά μονή της Λογγοβάρδας, διαπιστώσαμε με θαυμασμό ότι αυτή ανέρχεται σε 1790 επιστολές· οι περισσότερες ανέκδοτες.
Έχοντας κατά νουν το του Κυρίου μας λόγιον, «ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη· ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ' επί την λυχνίαν, και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία», προβαίνουμε, με την ολόθυμον ευλογία της Μονής Λογγοβάρδας, στην έκδοση των εποικοδομητικών επιστολών της πρώιμης γαρφής του, πιστεύοντας ότι θα αποβεί αυτή προς δόξαν Θεού, θα προκύψει πνευματική ωφέλεια εξ αυτών, αλλά και θα προβληθεί η πνευματική φυσιογνωμία του οσίου πατρός Φιλοθέου, αυτού του μεγάλου φιλοκαλικού και πατερικού εκκλησιαστικού ανδρός των ημερών μας.
Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, οι περισσότερες των επιστολών αναφέρονται στο ημερολογιακό ζήτημα, εφόσον το 1924 έχουμε την εισαγωγή του νέου ημερολογίου επίσημα στην εκκλησία της Ελλάδος. Διαφαίνονται σ' αυτές η διάκριση του πατρός και το ορθό εκκλησιολογικό του φρόνημα, αφού παρόλες τις αντιδράσεις και την διαφωνία του με την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, εκείνος παραμένει εντός της αγίας μας εκκλησίας και ουδέποτε αποσκιρτά από αυτήν. Η αγωνία και ο πόνος του είναι η διαίρεση του ποιμνίου του Χριστού σε παρατάξεις και ομάδες· η προσευχή του δε η ενότητα των πιστών υπό την σκέπη της μίας, αγίας, ορθοδόξου εκκλησίας. [...] (Από την εισαγωγή του Αρχιμ. Τύχωνος Ανδρέου).