H τάξις Μελχισεδέκ
Στα πρῶτα μου βήματα, ὡς ἐπανακάμψαντος νεοφωτίστου ὀρθοδόξου χριστιανοῦ , δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά μοῦ δημιουργηθοῦν ἐρωτήματα σχετικά μέ τό ποιός ἦταν ἤ τί ἀντιπροσώπευε αὐτός ὁ παράξενος Μελχισεδέκ . Εἶχα μία ἀπίστευτη δίψα γιά μάθηση τότε, πρᾶγμα σπουδαῖο , ἄν ἀναλογιστεῖ κανείς ὅτι ἐλάχιστα χρόνια πρίν. τή συνειδητή ἐπιστροφή μου στήν ἐκκλησία , βρισκόμουν σέ ἕνα ἀπόλυτο πνευματικό καί διανοητικό τέλμα, κι ἔνιωθα πώς στόν ἐγκέφαλό μου δέν χωροῦσε οὔτε ἕνα « βιομπάϊτ » καινούρ γ ιας γνώσης. Ἡ μεταμόρφωση πού ἐπιφέρει ἡ ἀληθινή πνευματική ἀναζήτηση εἶναι , καθώς φαίνεται , πάντοτε θεαματική. Εἶχα ὅμως τότε , κι ἐν πολλοῖς αὐτό θά μέ ἀκολουθεῖ σέ κάποιο βαθμό πάντα, ἕναν τρόπο προσεγγίσεως τῶν πραγμάτων μονόπατα διανοητικό.[…]