Ἅγιος Μάξιμος
Γιά τόν ἅγιο Μάξιμο ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀρχή-αἰτία καί τό τέλος-σκοπός τῶν πάντων καί φυσικά τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ μόνου ἀπό τά ὄντα τῆς δημιουργίας πού ἀποτελεῖ τμῆμα τόσο τῆς ὑλικῆς ὅσο καί -δυνητικά- τῆς πνευματικῆς φύσεως καί μπορεῖ λόγῳ τῆς ἰδιαιτερότητάς του αὐτῆς νά μεσιτεύσει μέ σκοπό τήν μεταξύ τους καταλλαγή καί ἐν τέλει τήν ἕνωσή τους. Ἡ κίνηση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν σκοπό αὐτό διατρέχει ὅλο τό ἔργο καί περιγράφεται πολύ γλαφυρά. Καί φυσικά ἀπό ἕνα τέτοιο ἔργο δέν θά μποροῦσε νά λείπει ἡ ἀναφορά στά ἔσχατα, πού πάντοτε στήν θεολογία κατέχουν περίοπτη θέση, ἀφοῦ ἡ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί ἡ Ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος εἶναι βασικοί πυλῶνες τῆς χριστιανικῆς πίστης. Ἐξαιρετικά σημαντικό εἶναι, σέ σχέση μέ τά ἔσχατα, ὅτι δέν θά συναντήσουμε στό ἔργο τοῦ ἁγίου Μαξίμου περιγραφές παραδείσιων τόπων τρυφῆς καί ἀναψύξεως ἤ κολαστηρίων μαρτυρίου καί φρικτῶν δαντικῶν ἀπεικονίσεων, ἀλλά τήν ἐπιλογή τοῦ καθενός νά ζήσει παντοτινά εἴτε σέ κοινωνία μέ τόν Θεό («εὖ εἶναι») ἤ μακριά Του («φεῦ εἶναι»). Ὅλα ὅσα περιληπτικά ἀνέφερα ἀμέσως πρίν παρουσιάζονται κατά τρόπο μεγαλοφυῆ σέ σύλληψη, παρά δέ τό γεγονός ὅτι πρόκειται γιά ἕνα ἔργο ἠλικίας 14 αἰώνων, στόν νοῦ καί τήν καρδιά μου μοιάζει φρέσκο καί δροσερό σάν νά γράφηκε χθές. Δέν μπορῶ νά προεξοφλήσω ὅτι τήν ἴδια ἐντύπωση ἤ μᾶλλον αἴσθηση θά ἀποκομίσει ὁ κάθε ἀναγνώστης ἀλλά ὅλες αὐτές οἱ ἐξαίσιες συλλήψεις τοῦ συγγραφέα εἶναι ἀκόμη καί σήμερα τόσο ἐπίκαιρες καί ἀναζωογοννητικές, διότι πραγματεύονται μέ τρόπο μοναδικό καί πρωτότυπο τά ζητούμενα τῆς κάθε ἐποχῆς, χωρίς ταυτόχρονα νά ἀφίστανται τῶν καθιερωμένων δογμάτων τῆς πίστης μας. Καί δέν νομίζω νά ὑπῆρξε ἐποχή χωρίς ἀνθρώπους πού νά ἀναζητοῦν ἔντιμα καί εἰλικρινά νόημα στήν ζωή καί τήν ὕπαρξή τους. Αὐτό λοιπόν εἶναι τό ἔργο πού εἶχα τήν εὐλογία νά μεταφράσω. Μία ὁλοκληρωμένη θεολογική, χριστολογική, κοσμολογική καί ἀνθρωπολογική πραγματεία, ἀπό τήν σκοπιά ἑνός ἀπό τούς μεγαλύτερους χριστιανούς θεολόγους.