Ἡ ἐνεργός ὑπακοή
Ὁ Θεός ὁ Θεός μου πρός σέ ὀρθρίζω, ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῆ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ… Στήν γῆ τήν ἔρημον κι ὅμως δέν εἶμαι ἔρημος, στήν γῆ τήν ἄνυδρον, κι ὅμως, κάποιος βαπτίζει τόν δάκτυλό του στήν πηγή καί μοῦ δροσίζει τά χείλη, στήν γῆ τήν ἄβατον προχωρῶ λιγοψυχῶντας καί σκοντάφτοντας κι ἕνα χέρι μέ ξαναστήνει στά πόδια μου. Πόδια πληγιασμένα καί χέρια ἄφτερα ἀκόμη κι ὁ δρόμος φόβος μά κι ἡλιαχτίδα νοητῆς δικαιοσύνης, πού αἰχμηρή σχίζει τό καταπέτασμα. Μαζί κι ἡ κλήση, δόνηση καρδιακή κι ἐπίμονη! Σάν νά τήν ἀκούω καθαρά νά λέει… Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός! Ἐσύ Κύριε, ποιός ἄλλος; Θέλω νά σοῦ γράψω ἐγκώμια, ἀλλά τί νά πῶ πού δέν ἔχει εἰπωθεῖ; Πῶς νά ὑμνήσω τόν πανύμνητο; Θέλω μερικές φορές νά σοῦ φωνάξω ὅτι θά σέ ἀκολουθήσω μέχρι τόν Σταυρό, ἀλλά φοβᾶμαι τίς φωνές τῶν ἀλεκτόρων, φοβᾶμαι κι ἐμένα τόν ἴδιο πού πάντοτε μικρός κι ἔσχατος κι ἀδύναμος θρασύνομαι καί ὀνειροβατῶ σέ μονοπάτια ἀπό ἁγίους περπατημένα. Θρασύνομαι ἀλλά δέν ἀπελπίζομαι… μέ κρατοῦν τά λόγια πού εἶπες, μέ στηρίζουν τά θαυμάσιά Σου, οἱ παιχνιδισμοί κι ἡ τρυφερότητά Σου, μέ ἀντοχεύει κι ὅταν μέ λησμονᾶς, ὅταν μέ παιδεύεις, ὅταν μέ νικᾶς, κι εἶναι αὐτές οἱ ἥττες τόσο βαθειά νυκτικές, γιατρέματα ἀληθινά γιά τόν ἀειπαθή ἀσθενή.